Obejrzałam Nowe oblicze Greya i też wolałabym nie

 

W jakiś tam przewrotny sposób nawet dobrze się bawiłam przy drugiej części tej epickiej trylogii – była to zabawa przetykana drinking games na widok co beznadziejniejszych scen seksu („czekaj, tutaj nie pijemy, było nawet spoko”) i owszem, napisałam potem o niej ścianę tekstu, jak to nie umie w relacje międzyludzkie i tworzenie koherentnego scenariusza, jednak towarzyszyły temu jakieś uczucia. Ironiczne i na zasadzie śmiechu przez łzy, ale to i tak lepiej niż przy Nowym obliczu Greya, gdzie wydarzyły się nawet nie łzy, a apatia i tęgi niesmak. Może to kwestia tego, że jestem już zmęczona tą serią, ponieważ Ciemniejsza strona Greya pomimo swego potencjału bekogennego była równie wymęczonym filmem, co jej kontynuacja; w każdym razie cieszę się, że to już koniec, ponieważ nie sądzę, bym uciągnęła kolejne spotkanie z Kryszczanem, co jak człowiek zachowywać się nie potrafił. Na szczęście w tym uniwersum (jak to poważnie brzmi w kontekście tego… „dzieła”) zanosi się chyba tylko wyłącznie na reboot, jeżeli w ogóle cokolwiek, bo i Dakota, i Jamie solennie zaprzeczyli swym udziałom w ewentualnej kontynuacji, a jak wiemy, E L James jest teraz zajęta odcinaniem kuponów od swego sztandarowego fan ficka i pisze tę samą książkę, tylko z perspektywy miejscowego Don Juana. I jest ona tak tragiczna, jak sobie wyobrażacie. W sensie taka „musieliby zrobić casting dla jego penisa, ponieważ to jedna z głównych ról w tej książce” tragiczna. Chciałabym to wymyślać, ale nie, to naprawdę się tam dzieje iiiii czy wspominałam już, jak smuci mnie obecna sytuacja rynku książki, jeżeli chodzi o mainstream? No więc smuci mnie bardzo. A, będą SPOILERY. Ale pewnie nie spodziewaliście się niczego innego, prawda?

No dobrze, ale co jest bardzo złego w zwieńczeniu trylogii, poza tym, że wszystko? Zaczynamy od konstrukcji filmu i trochę przeraża mnie, że jakością i poziomem odrealnienia dzieje się tu tak źle, jak we Frozen 2. Nowe oblicze Greya to film wymęczony i męczący jednocześnie – odpad scenopisarstwa, w którym fabuła dyszy z wysiłku, by połączyć podane wątki na ślinę, siląc się chociażby na pretekst ciągłości przyczynowo-skutkowej. Spoiler – nie ma tu czegoś takiego, jest za to słowo honoru, że ależ oczywiście, że to wszystko ma jakiś sens. Tę fantastyczną opowieść otwiera ślub Anastasii i Christiana, który, o ile mnie pamięć nie myli, następuje po znajomości trwającej jakieś zapierające dech w piersiach sześć miesięcy. To automatycznie rodzi kilka problemów, których można by spokojnie uniknąć, ale też z drugiej strony państwo Greyowie odznaczają się na tle normalnych (i zdrowych) par, prawda, więc spokój tam z tyłu. Zawiązuje się parę wątków widmo służących za watę wypełniającą kolejne elementy intrygi (o której za chwilę) i kiedy piszę „wata”, to naprawdę większość z nich poza chyba jednym istnieją tu tylko po to, by jakoś usprawiedliwić półtorej godziny trwania tego filmu. Tych z kolei starających aspirować się do nie daj Boże konfliktu (czyli takich, które nie zamykają się w pół sceny) mogłoby właściwie nie być, gdyby tylko komunikacja między dwoma postaciami nie ograniczała się do wyboru zabawki erotycznej na dzisiejszy wieczór. Nieszczęśliwie też dla siebie trzecia część chce być już poważniejsza, tj. związek naszych gołąbeczków przestaje być jeno pitu-pitu o zabieraniu na randki helikopterem, dlatego to, co jeszcze dało się przegryźć, bo zawsze gdzieś tam istniała z tyłu głowy nadzieja, że Anastasia zostawi tego dupka (no wiem – kobiety uwielbiające tę serię mają swoje marzenia, ja mam swoje) i nie będzie brnąć w ten patologiczny związek, to teraz już niestety mamy ślub, mamy poważne rozmowy i to, co pierwej dało się spokojnie wyśmiać, tak teraz podszyte jest serjaz byznes i nie potrafię już urządzać sobie z tego podśmiechujków. Ale zacznijmy powoli: między innymi pojawia się nam tutaj fantastyczny PROBLEM, gdzie Ana stwierdza, że nic to, że każdy i jego pies od dawna wie o wykupieniu wydawnictwa, w którym kobieta pracuje, przez Greya, tak więc całe Seattle huczy o nagrodzie w postaci gorącej posadki redaktora naczelnego, którą Ana dostała w nagrodę za kopnięcie Hyde’a w krocze. Nie, to wszystko są drobiazgi, dlatego pani Grey – ups, PANNA STEELE – w pracy będzie używać panieńskiego nazwiska, ponieważ ludzie mają pamięć złotej rybki i nikt nie połączy faktów. Doceniam przynajmniej szczerość, bo w dialogu z mężem Ana rzeczywiście rzuca, że woli tytułować się jako ta stal skryta w jedwabiu niż szaruga w sercu jesieni, gdyż ponieważ każdy wie, dlaczego ona tam pracuje i dlaczego na tym wysokim stanowisku, ale czy myślicie, że po odbębnieniu tego zapewnienia coś zostanie zrobione z tym wątkiem? Nope, dwie sceny później wszyscy już zwracają się do Any per „pani Grey”. W sumie też bym się przeraziła, gdyby w połowie mojej rozmowy z wydawanym przez moją firmę pisarzem do pomieszczenia wtargnął byk w postaci niekontentego męża domagającego się wyjaśnień, czemuż to jego maile nie dochodzą na jedyny słuszny adres. Nie wiedziałam, czy śmiać się, czy płakać podczas tej sceny – z jednej strony to takie absurdalne, że pierwsze co Christian robi po wspólnie spędzonym miesiącu miodowym i powrocie do pracy, to patrzy, czy aby na pewno żona zmieniła nazwisko w biznesowym adresie mailowym. Z drugiej strony to takie absurdalne, że faceta do pasji doprowadza coś takiego, bo jeśli nie jest tak, jak on chce, to szlag go trafia i musi zrobić ci scenę przed twoim potencjonalnym klientem, którego reprezentujesz. Profesjonalne! Dobrze rokujące na przyszłość! Odrobinę (ale to odrobineczkę) to upraszczam, ponieważ w tym momencie filmu wiemy już, że Jack Hyde próbuje się zemścić w bliżej nieokreślony sposób, robiąc totalnie randomowe rzeczy, no ale jak wiemy, sam film nie ma pojęcia, co chce tutaj ugrać, więc oh well. W każdym razie pewnie ten atak bliżej niesprecyzowanej zazdrości wobec panieńskiego nazwiska Any należy złożyć na karby obawy Christiana o jej osobę i ha ha, co za bullshit, ten facet ma problemy. Jak już ustalamy kwestię nazewnictwa, przechodzimy do dzieci. No więc pan i pani Grey zaczynają rozmawiać o potencjalnym rozmnażaniu się po ślubie i dyskusja ta przebiega tak, jak zapewne sobie wyobrażacie.

Ana: Kiedyś będę musiała się sama tym zająć – gotowaniem, sprzątaniem, wychowywaniem dzieci…

Grey: !

Ana: … No bo ty chcesz mieć dzieci, prawda?

Grey: *mruczy coś pod nosem*

Ana: Kryszczan.

Grey: Mmmgmhmhmh.

Ana: Kryszczan, nie słyszę, powtórz.

Grey: *naburmuszony* Chcę. Ale kiedyś. Tak za tysiąc lat kiedyś.

Ana: >:[

Ten wątek stoi chyba najbliżej czegoś, co w tym filmie można nazwać overarching story, ponieważ fabuła mocno sili się, by w tym jednym konflikcie zmieścić nam wyzwolenie Anastasii (i to wychodzi całkiem spoko – jak na tę franczyzę of kors), character development i rozliczenie z przeszłością Christiana (no i to już jest beznadziejnie) oraz takie ładne domknięcie serii z kategorii „żyli długo i szczęśliwie”. Mając w pamięci, o kim ten film jest, naturalnie całość wypada przerażająco – jak w części pierwszej i drugiej spokojnie można było zignorować Greya jako zlepek motywów, tak tutaj nieszczęśliwie otrzymuje coś na kształt charakteru. … Ech. Nie wiedziałam, że kiedykolwiek rozczaruję się na widok rozwinięcia czyjejś postaci, ale trylogia Greya to doprawdy dzieło na wiele sposobów przełomowe. Jeżeli już poprzednie części były dla was festiwalem obrzydliwości, to ten przekracza wszelkie granice. Jako że Anastasia nie potrafi ogarnąć własnego awansu, to trudno oczekiwać od niej pamiętania o antykoncepcji. To jest w ogóle taka chora sytuacja w tym filmie, w której Ana chodzi do tej pani ginekolog przypisanej jej przez Greya i to ta pani ginekolog zabiega, aby dziewczyna przychodziła do niej na te zastrzyki przeciwciążowe, a ta, pomimo że tłumaczono jej kilka razy, że w antykoncepcji ważna jest systematyczność, tłumaczy się brakiem czasu i roztrzepaniem. Wiecie, ja nie chcę tutaj oskarżać kobiety o to, że z jej „winy” będzie dziecko, bo to właściwie kolejny „problem”, który można by rozwiązać rozmową: zamiast organizować Anastasii życie do takiego chorego stopnia i „załatwiać sprawę” po swojemu, wystarczy, że świeżo upieczone małżeństwo pogadałoby poważnie ze sobą o przyszłości i wtedy Christian mógłby spokojnie swej lubej wyjaśnić, że na razie wolałby nie mieć dzieci i czy ona mogłaby uprzejmie pilnować wizyt u lekarza, jeżeli ma takie samo zdanie? Ale nope, skąd Ana ma wiedzieć, co jest ważne, a co nie, skoro nawet jeśli dzieje się źle, to przeważnie rozwiązywane to jest albo seksem, albo pieniędzmi? No dobra, w każdym razie będzie dziecko – jak reaguje nasz amant, zapytacie? No nasz amant tupie nogą, obraża się jak nastolatek, któremu zakazano jechać na koncert na drugi koniec Polski i idzie się nawalić. Ale uważajcie, bo nie idzie do pierwszego lepszego baru, o nie! Idzie do pani Robinson, czyli TAK, do tej samej kobiety, która wykorzystywała go za młodu! Przepraszam – „wprowadziła w tajniki BDSM”. KIEDY MIAŁ PIĘTNAŚCIE LAT. Ale to taka wspaniała przyjaciółka! I tu dochodzi do sytuacji precedensowej, kiedy uruchamiają się wszystkie pokłady (niewielkie, bo niewielkie, ale jednak!) normalności Anastasii – mianowicie kobieta stwierdza, że wystarczy tego fabularno-związkowego bullshitu i strzela Christianowi epicką mowę o tym, jaki to z niego dupek, bo zamiast porozmawiać z nią o dziecku, to woli iść do swojej koleżany o dyskusyjnej moralności i jeżeli on zamierza dalej się obrażać o coś, co już się wydarzyło, to w takim razie wypad, ona sama sobie poradzi. W tym momencie zaczęłyśmy z przyjaciółką klaskać i pewnie wychyliłybyśmy drinka w toaście, gdybyśmy piły, a jeszcze muszę wam powiedzieć, że Ana opierdziela Greya podczas ubierania się, więc wiecie, ona siedzi tak rozpostarta i wkurwiona w samej bieliźnie, i wow, dlaczego cały film nie składa się z takich momentów? Gdyby ktoś mnie zapytał o najlepszy („najlepszy”) moment w tym filmie, to wskazałabym Niezwykłą Emancypację Anastasii Steele za niekwestionowanego faworyta. Zwłaszcza że Christian prześciga się sam ze sobą, jeżeli chodzi o głupie akcje i choć jego podejście do ewentualnego dziecka to właściwie ukoronowanie jego bucery, to nie jest jedyny kwiatek w jego kreacji, o nie, nie. Jako że oglądałam ten film już raczej apatycznie, bo widać, że on sam miał siebie dość, to skupiłam się właściwie najbardziej na rzeczach dwóch: rozpierdzielu fabularnym (bo tu się nie dało się skupić, choćby się bardzo chciało) oraz tym, co zostało z kultury BDSM. I uwierzcie mi, gdy piszę „kultury”, to w przypadku tego filmu to jest komplement. No więc jest taka scena w filmie, że Grey jedzie sobie na delegację (i dalej nie wiemy, czym ten facet się zajmuje), a swej nastoletniej cór… znaczy, dorosłej żonie nakazuje, by po pracy wracała prosto do domu, bo jeszcze złapie ją zły Jack Hyde i co bydzie. No więc do Any dzwoni Kate (jej jednowymiarowa koleżanka ze studiów, gdyby ktoś nie pamiętał – a pewnie nie pamiętacie) i zaprasza ją na drinka, bo ma problem i musi się wygadać. No to Anastasia idzie na ten wypad, jej ochroniarz dzwoni do Greya i mówi mu, co zacz, ten zaczyna się do niej dodzwaniać, Ana wraca do domu, a tam napada ją JACK! Ho! Łapią Jacka, zamykają go w kiciu, a na to pędem wraca Grey. I co, może myślicie, że pocieszy swoją rozdygotaną ukochaną? TO MYŚLCIE DALEJ, ponieważ Christian zabiera Anę do pokoju zabaw, aby tam wyżyć się na niej za nieposłuszeństwo. Nope, oni się nie bawią, nie ma tam żadnego flirtu ani bliskości – jest tylko Grey męczący Anastasię seksualnie i odmawiający jej orgazmu, bo ona śmiała iść z koleżanką na piwo, podczas gdy on jej nie kazał. Czy ona wiedziała, jak on się czuł?! Jak on się BAŁ? Zapytacie, czy Christian pyta Anę chociaż raz, jak ona się czuła po napaści przez faceta, który napastował ją w pracy. Nnnno, jakby wam to powiedzieć… nie? Ponieważ to nie ma znaczenia? Ponieważ liczą się tylko uczucia Christiana? I to, jak bardzo on się  bał? I tak samo później będzie się liczyć tylko to, że on nie chce mieć dzieci, bo nie czuje się gotowy, bo już ustalił, że on najpierw pokaże i da Anie wszystko, czego ona sobie zamarzy; nie będzie się liczyć, czy ona chce nowy dom; nie będzie się liczyć, z kim ona chce jechać na wakacje; nie będzie się liczyć, że ona niekoniecznie ma ochotę używać wtyczek do pupy podczas seksu; no nic się nie liczy, o ile nie kręci się wokół Christiana i tego, czego on chce. Anastasia de facto nie ma wsparcia w Greyu w żadnej sferze życia i to wygląda tak, że albo poddaje się jego humorkom, albo jak wierna kobieta-bluszcz umacnia go w poczuciu wyimaginowanej wartości, więc podwójnie nie może na niego liczyć. Bo Christian ani nie jest silny psychicznie, ani nie jest stabilny psychicznie i w sumie na rozmowę o ciąży było za późno w momencie, gdy Ana zdecydowała się przyjąć pod swe skrzydła tę porażkę społeczną, ponieważ tym samym zaopiekowała się już jednym dzieckiem. Jednak co mnie najbardziej rozpieprza na czynniki pierwsze, to kolejny dowód na to, że E L James gucio wie na temat BDSM i szerzy negatywne wzorce. Ja wiem, że dla Greya jedynymi argumentami posiadającymi jakąkolwiek moc są seks i pieniądze, ale jasny skurwysyn, kiedy w filmie pojawia się scena BDSM, w której jedna strona wchodzi w nią zalana negatywnymi emocjami po to, by ukarać tę drugą w ten dosłowny sposób… Ja pierdolę. Chciałabym podesłać James książki, ficki i komiksy, które ja czytałam, żeby choć w minimalnym stopniu ogarnęła, jaki bullshit tworzy, ale coś czuję, że równie wielkie szanse na przyznanie się do błędu miałabym, gdybym spróbowała przegadać sprawę z Katarzyną Michalak. Kończąc ten temat, dodam tylko, że poza kwestią obrzydliwego podejścia do BDSM, to wszystkie sceny seksu w tej części są odpychające i wyglądają, jakby były wyjęte z taniego porno. … W sumie to nawet za dużo powiedziane, bo sporo scen pociętych jest tak, że nie widać nic poza Christianem pchającym Anastasię i one trwają po jakieś dwie minuty maksymalnie. Naprawdę, Ana trochę po Christianie poskacze, on ją pofedruje, a w tym wszystkim za grosz finezji. Przysięgam, jajniki to mi prawie zamarzły podczas seansu. I to jest film erotyczny, przekraczający granice, odważny—a wiecie co, dajcie mi spokój.

 

Pewnie każda co rzetelniejsza recenzja już wam to powiedziała, więc powtórzę – a i owszem, znajdzie się w tej historii miejsce dla intrygi, i nie, nie jest ona napisana dobrze. Właściwie nazywać ją „intrygą” wymaga w cholerę dobrej woli, ponieważ bardziej pasuje do niej miano „excuse plot”. No więc w pewnym momencie E L James zauważyła, że nie ma już nic więcej do powiedzenia na temat kulawego (nie)związku swoich dwóch nadpsutych marionetek, dlatego zdecydowała się wprowadzić element suspensu. Chyba już w poście na temat poprzedniej części napisałam, że ramy tej powieści nie są złe – gdyby zabrał się za to ktoś z choćby śladowym kunsztem pisarskim, to dałoby się wywinąć z Greya albo spoko thriller psychologiczny, albo wcale niezłą erotykę. Ale że life is brutal and full of zasadzkas, to dostajemy stworzony z odpadów wątek kryminalny, ot tak, żeby był. Jack Hyde znany z poprzedniej części jako obleśny szef Any z jakiegoś powodu, który potrafię określić wyłącznie jako lenistwo i ograniczone pokłady wyobraźni, których nie starczyło na stworzenie nowego antagonisty, otrzymuje bilet na niechlubny występ w Nowym obliczu Greya. Znacie może zabieg, gdy w kontynuacji gry (przeważnie jakiegoś wierutnego gniota) twórcy klecą na szybcika sequel z istniejących assetów? No więc dzięki pani James macie okazję zobaczyć, jak to się robi w literaturze. To dość ewidentne, że Jack miał wpaść tylko na jeden wątek w dwójce i nigdy więcej się pojawić, but alas, podpisano umowę na trylogię, więc oto mamy recykling postaci, którą z konfliktem na ekranie łączy festiwal zbiegów okoliczności w najlepszym razie, a w najgorszym li i wyłącznie Imperatyw Narracyjny. Hyde’a można tu nazwać wiadrem na wszelkie zło całego filmu i jakbyście wątpili, że trylogia Greya to jedna wielka hiperbola wszystkiego, co dzieje się w normalnych filmach, tak intryga z antagonistą w roli głównej to jest… nnnno, całkiem inna liga. Plan zemsty niedoszłego redaktora naczelnego jest porąbany i bez sensu – napisałam, że problemy Greyów i ich krewnych i znajomych to wątki-wata, aczkolwiek równie dobrze można się kłócić, co komu wypełnia pustkę pomiędzy kolejnymi scenami. Intryga z Hyde’em to w ogóle wielka tajemnica, ponieważ nawiązuje do problemu z drugiej części, gdzie to Christian się smucił, bo jego mama puszczała się za narkotyki. No okej, smutno, ale rozwiązaliśmy to i nara. No okazuje się, że nie, ponieważ od słowa do słowa dochodzimy do rewelacji, że Jack przebywał w tej samej rodzinie zastępczej co Grey i on się teraz mści, ponieważ nie dość, że nie adoptowała go rodzina bogaczy, to jeszcze wyrąbali go z wydawnictwa, w którym tak wybornie molestowało mu się stażystki. I to jest takie grubymi nićmi szyte, że nawet bohaterom nie chce się tym przejąć. Naprawdę – miesiąc miodowy naszych gołąbeczków przerywa wtargnięcie Hyde’a do serwerowni w Grey Enterprises (z których – uwaga, uwaga – giną tylko OSOBISTE pliki pana Greya i ja się pytam, po co on je trzymał na serwerze firmy, a nie, no nie wiem, w domu na kompie?), Ana dzięki swemu laserowemu wzrokowi Mary-Sue od razu zauważa, że to jej niedoszły oprawca i może myślicie, że sprawa idzie na policję? A gdzie tam – w tym momencie zaczyna się najgorsze śledztwo w historii fikcyjnych fabułek ever. Grey zleca swym ochroniarzom, by zbierali informacje o Jacku, tak więc gdy fabuła w iluzji rozwoju przypomina sobie, że dawno nie wspomniała nic o tym kosmicznym źle znanym jako Mr. Hyde, wprowadza kogoś z obstawy (przeważnie Tylera, więc nie jest to taki do końca beznadziejny wątek, wink wink, nudge nudge), kto podaje Greyowi nowy plik z dokumentami odnośnie tego szpiega z krainy deszczowców. I PROSZĘ PAŃSTWA JAKIE TO SĄ INFORMACJE. Co jakiś czas Tyler przychodzi z jakimiś totalnymi pierdołami typu numer buta, gdzie ostatnio pił kawę (Hyde, nie Tyler, bo tego akurat chciałabym się dowiedzieć) albo kolor oczu i absolutnie widać, że tak naprawdę nikt nie chce tego kolesia ująć, bo przyda nam się na ten porąbany trzyminutowy finał, który pozwoli Anastasii strzelić z gnata, nadać siostrze Greya minimalną wartość jako części obsady i wzbudzić w Christianie miłość do dzieci. Serio, jakoś tak w siedemdziesiątej minucie filmu dowiadujemy się, gdzie Hyde studiował i Grey uważa to za owocne śledztwo. No więc nie chcę wam nic mówić, ale nawet ja bym się pewne tego dowiedziała w czterdzieści sekund, a nie mam Facebooka, więc startuję ze spalonej pozycji. I chyba tutaj E L James stwierdziła, że złapała Pana Boga za nogi tym pomysłem, ponieważ w ostatniej scenie filmu poznajemy położenie grobu biologicznej matki Christiana, ponieważ to jest wątek, który miał absolutnie znaczenie w tej części i na pewno łączył się z Hyde’em. No to państwo Grey idą na ten grób i tam stoją przez dwie minuty. Nie, nie wiem po co. Naprawdę, wzmianka o mamie Krysia wspomina się może raz i nic z tym nie jest zrobione, ale najwyraźniej był to arc, który należało domknąć. Ta scena wydaje się jak afterthought, bo za mało Greya pojawiło się w tym greyocentrycznym filmie – z drugiej strony cała fabuła trzeciej części jest jak afterthought, ponieważ nic tu nie ma mocy. Ani ten rozwój bohaterów, ani ten konflikt, ani nie daj Boże wątki poboczne z bohaterami drugoplanowymi. Kate dostaje mini-wąteczek o zaręczynach, który rozwija się w dwie sceny i pół, a wynika z niego tyle, że ona niestety też wejdzie w tę chorą rodzinę. Ogólnie z drugiego planu mamy właściwie tylko rodzeństwo Krysia, którzy mają ino stwarzać imitację większej obsady poza nasze dwa posągi. Matka Christiana pojawia się raz, by puścić melancholijnego smuta o kobiecie kochającej zawsze i ponad wszystko, nawet taką porażkę socjalną jak jej syn; o rodzicach Any nie pamięta nikt, a już na pewno nie scenariusz. Na zasadzie easter egga znalazło się miejsce dla Jose, który z bliżej nieznanych mi powodów zostaje zaproszony na wypad do Aspen. Myślałam, że został oficjalnie wykopany z grona znajomych Anastasii za nietrzymanie jej włosów podczas wymiotów?

Pomimo tego, że dużo dzieje się w Nowym obliczu Greya i jak zwykle dzieje się bez sensu albo abstrakcyjnie (or both), to nie potrafiłam chłonąć tej groteski wypływającej z ekranu. Nie zmęczyłam się tak przy poprzednich częściach, jak przy tej – bezcelowość krzyczy z tego filmu, ciąg przyczynowo-skutkowy posłał sobie kulkę w łeb już przy scenie ślubu, a postacie próbują w character development i to chyba największa tragedia tej historii. Bo widać, że chore relacje międzyludzkie i patologia to najwięcej, na co stać tę serię, a tu nagle zaczęła za bardzo zbliżać się do naprawdę poważnych tematów i wiecie – everyone gangsta till chodzi o dzieci. Albo biednych antagonistów robiąc za assety z recyklingu. Pora znaleźć sobie inną ciarogenną franczyzę – Grey się niestety wyeksploatował.