Trochę więcej niż symulator Starbucksa. Recenzja Coffee Talk

 

Seattle roku 2020. Po wielkiej wojnie między rasami elfy zeszły z drzew, krasnoludy wyściubiły nosy z kopalni, a orkowie odłożyli topory, aby dołączyć do ludzi w spijaniu śmietanki możliwości, które oferuje niesłabnący rozwój technologiczny. I choć społeczeństwo nam się rozrosło, to problemy pozostały te same: ktoś nie może być z ukochaną osobą, ponieważ niechęć rodziców; komuś niedane się wyspać przez pracę wymagającą wiecznych nadgodzin; ktoś stara się ułożyć sobie życie na nowo po doświadczeniu okrucieństw światowego konfliktu… Dla tych wszystkich osób, które zmagają się niczym Emilka ze Srebrnego Nowiu ze swoją egzystencjalną trzecią nad ranem, co noc otwiera się Coffee Talk – kawiarnia przyciągająca zapachem przypraw, aromatem rozgrzewających napojów oraz życzliwym uchem miejscowego baristy…

Prawda w grach komputerowych, odcinek 73.

Jeżeli po obejrzeniu trailera Coffee Talk autorstwa Toge Productions na myśl nasunęła wam się VA-11 Hall-A, to powiem wam, że mi też, a nawet jeszcze w to nie grałam (ale zamierzam). Obie gry to symulatory tworzenia drinków pożenione z visual novel i pixel-artową grafiką, stawiające na atmosferę oraz plejadę angażujących postaci, z tym że zgodnie z tytułem Coffee Talk trzyma się kawiarniano-jesiennych klimatów zanurzonych w urban fantasy w odróżnieniu od swej cyberpunkowej poprzedniczki. Jako że przygoda z VA-11 Hall-Ą dopiero mnie czeka, to nie wiem, w jak wielkim stopniu inspiruje się nią kawowa młodsza siostra, aczkolwiek sam koncept symulatora baristy przysłuchującego się codziennym problemom zblazowanych klientów szalenie mi się podoba i z chęcią przypatrzę się rozwojowi tej najwyraźniej nowej pochodnej gatunku visual novel. Nie odkryję Ameryki stwierdzając, że przekonujące postacie i angażujące opowieści to trzon decydujący o jakości dobrej VN-ki. Czy w takim razie Coffee Talk staje na wysokości zadania pod tym względem? Powiedziałabym, że tak sobie. Wcielamy się w osobę baristy (imię można wybrać dowolnie) sprawującego pieczę nad tytułową Coffee Talk. Jedną z naszych stałych bywalczyń jest Freya: pracująca dla miejscowej gazety aspirująca pisarka w przededniu wielkiego sukcesu… o ile wywiąże się z deadline’u i uda jej się napisać przekonujący szkic. Młoda kobieta to tutejsza postać odpowiedzialna nie tylko za wyciąganie z reszty bohaterów ich bolączek (jeżeli sami nie mają ochoty się nimi podzielić), ale także komentowanie i dzielenie się w razie potrzeby złotymi myślami pchającymi do rozwiązania problemów. Szczerze powiedziawszy, nie udało mi się polubić Freyi – gra próbuje nam ją sprzedać jednocześnie jako Bohaterkę Taką Jak Ty: Problemy Dnia Codziennego Edition oraz pełną wiedzy życiowej matronę, która niejedno widziała i z zacięciem Matki Teresy udziela porad innym. W wyniku wychodzi nam rozchichotana nastolatka świeżo po lekturze zbioru cytatów Paulo Coehlo i niesamowicie gryzie mi się to z jej domniemaną karierą literacką. Zwłaszcza że efekty jej pracy możemy sami ocenić, gdyż jednym ze swoistych „extras” występujących w Coffee Talk jest dostęp do aplikacji z krótkimi historyjkami pisanymi przez Freyę. Przeczytałam prawie wszystkie i bez cienia wątpliwości wierzę, że to ona jest ich autorką – są równie rozbiegane i dość płytkie jak jej osoba, więc o ile mogę pochwalić pomysł, to wykonanie niestety mnie nie urzekło. Polubiłam za to resztę bohaterów: gra proponuje nam cztery i… hmm, powiedzmy „pół” historii niepowalających może oryginalnością, ale aktorzy ich scen są na tyle uroczy i angażujący, że da się to spokojnie wybaczyć. Zapoznamy się między innymi z nieszczęśliwą miłością elfa i sukkubusa; kocią laską (która dla odmiany jest spoko, przysięgam) próbującą swoich sił w showbiznesie pomimo gorącego sprzeciwu ojca, a także kiełkującą znajomością między dwoma game-developerkami. Podoba mi się sposób, w jaki Coffee Talk wprowadza wątki nawiązujące do znanej nam rzeczywistości. Zastanawiałam się, czy twórcy oprą się pokusie ukazania takiego game-devu właśnie w cukierkowych barwach, ale nie – widać, że zależało im na opowiedzeniu historii tych postaci, a nie prawieniu moralitetów, dlatego niezależnie od tego, czy sięgają po oklepane motywy, czy próbują mówić o tym, co znają z własnej codzienności, wynik przedstawia się naturalnie i nienachalnie. Skłamałabym, gdybym stwierdziła, że scenariusz jest tu szałowy, bo nie jest, ale w swojej kategorii podsłuchiwania ludzi sączących kawę w Starbucksie wypada okej. No dobra, niektóre żarty są płaskie i niepotrzebnie wykolejające rytm dialogu, a morały czasem mało przekonujące albo banalne: i możliwe, że zwróciłam na te zgrzyty ze względu na to, że otoczką gra próbuje wpisać się w klimaty literackie (cały wątek Freyi, jej opowiadania, wspominanie co i rusz Gaimana oraz Murakamiego), bo naprawdę, całość jest poprawna. Ale tylko tyle, a skoro sami twórcy zawieszają sobie poprzeczkę tak wysoko, to trochę trudno mi nie zaczynać łapać ich za słowa. W każdym razie: jako że do wydawanych przez nas napojów dorzucamy dobre rady w ramach promocji, to mamy wpływ na to, czy naszym klientom ostatecznie uda się wywalczyć dobre zakończenie dla ich bolączek. W Coffee Talk pozytywne zakończenie scenariusza zależy od podawania właściwych zamówień, chociaż wydaje mi się, że istnieje tu dość spory margines błędu, ponieważ większość opowieści zakończyłam z telema… szczęśliwym epilogiem, a pomyliłam się tu i ówdzie. Dokładność ma znaczenie bodajże w dwóch „ścieżkach”, a jednej i tak nie zakończymy w całości podczas pierwszego przejścia, więc jak widać chill out jest tu co najmniej wskazany. Zwłaszcza że grę da się skończyć z odblokowaniem wszystkiego w dwa wieczory – „kampania” zajmuje kilka godzin w zależności od szybkości czytania, a ponowny playthrough nie dość, że wystarczy na odblokowanie wszystkiego, to jeszcze da się zaliczyć w trybie fast-forward jak w większości VN-ek. Tytuł próbuje wydłużyć trochę ten czas poprzez tryb „endless”, czyli niekończące się przyjmowanie coraz bardziej skomplikowanych zamówień na napoje. Parzenie kawy nie urzekło mnie na tyle, by zatrzymać przy sobie na dłużej niż wbicie achievementów, ale to miłe ze strony twórców, że dali graczom taką możliwość poza samą częścią VN-ową. Jednak gdyby Toge Productions zdecydowało się powrócić do tego świata, to z chęcią przyjęłabym ponowne zaproszenie. Udało im się stworzyć naprawdę fajny obraz urban-fantastycznego Seattle, w którym orkowie, elfy i sukkubusy borykają się z szarym życiem codziennym i przyznam, że otoczka tej gry wciągnęła mnie bardziej niż opowieści, na których zdecydowała się skupić. Coffee Talk do twarzy w kostiumie znanej nam rzeczywistości, a kreację te ubarwia sensownymi i ciekawymi dodatkami: np. w tle rozgrywa się wątek wilkołaków, które czekają na szczepionkę powstrzymującą ich księżycowy szał. W międzyczasie okazuje się, że na rynek trafiła podróbka leku, co doprowadza do zamieszek i utratę zaufania do partii rządzącej. I większości tej historii dowiadujemy się wyłącznie z nagłówków gazet czytanych co ranek przez naszego bohatera, a trzyma w napięciu jak niejeden serial. Serio, Toge Productions, make it so, ja czekam.

 NO I TO ROZUMIEM

No dobrze, a jak wygląda ta, było nie było, druga ważna część Coffee Talk, czyli przygotowywanie drinów? Do dyspozycji mamy trzy podstawowe składniki: kawę, herbatę i czekoladę, które potem łączymy z innymi dodatkami na podorędziu: imbirem, mlekiem, etc. Właściwie nie da się tu stworzyć czegoś niepijalnego: zawsze upichcimy „coś”, aczkolwiek od kolejności i rodzaju składników zależy, czy będzie to generyczna kawa z mlekiem, czy Super Duper Herbata z Palemką i Galaretką, która utoruje sobie drogę do naszego skarbczyka z przepisami. Trudność czyha również w zrozumieniu terminologii – brzmi groźnie, ale głównie rozchodzi się o to, że istnieje zasadnicza różnica między „less cold” i „more warm”, która na początku może nie być taka oczywista do rozróżnienia. No i nasi klienci nie dość, że rzadko proszą o konkretny napój, to gdy już się na niego zdecydują, bardzo szybko przestają udzielać nam porady, jak go przyrządzić. Nie wiesz, co to jest Marrakesh? No to masz lipę i oddaj dyplom, który wydarłaś z rąk innego absolwenta szkoły dla baristów. Jak wspomniałam, nie ma to aż tak dużego znaczenia w głównej linii fabularnej (poza konkretnymi momentami), za to potrafi zrobić się mega upierdliwie w „endless mode”. Ale jak już odkryjecie przepisy (albo zerżnięcie je z Internetu – ja tak zrobiłam, thug life), to poznacie chociaż ułamek świata kaw i herbat z całego świata, co jest bardzo miłe. Nawet to głupie szukanie składników na Wikipedii sprawiło, że poznałam napoje z krajów arabskich i zapragnęłam ich spróbować. Od czasu do czasu, gdy bohaterowie chwilowo przestają zajmować się swoimi problemami, zarzucają ciekawostkami odnośnie sztuki parzenia kawy. Nie zdarza się to często, bo też ta gra to jednak miniaturka, ale czuć tu może nie miłość, ale na pewno sympatię do tematu, która dorzuca się do leniwego klimatu unoszącego się aromatem matchy i palonych ziaren.

 Now things got interesting.

Aspekt, w którym Coffee Talk absolutnie błyszczy, to grafika. Całość utrzymano w przepięknym pixel arcie. O tłach co prawda nie mam wiele do powiedzenia, bo są chyba całe dwa: z wnętrzem kawiarni i ulicą przed nią, ale i tu zwróciłam uwagę na świetne oświetlenie oraz animacje ludzi za oknem, którzy sprawiają poczucie, że Seattle żyje i pędzi gdzieś poza naszą kawiarnianą oazę. Za to postacie, panie! Tak ślicznych i szczegółowych projektów dawno nie widziałam. Nie dość, że każdy bohater wygląda zupełnie inaczej (nie tylko w zakresie rasy, co jest oczywiste, ale również np. budowy ciała i rysów twarzy), to posiada własny styl, przy którym nie szczędzono przypinek, wstążek czy nadruków dodających im charakteru i jakiejś historii. Ładne są animacje, które też mają co nieco do powiedzenia o naszych bohaterach: np. otwarta i przebojowa kocia laska częściej okazuje pełen przekrój emocji w odróżnieniu od stoickiego i nieco zblazowanego wampira. Podoba mi się też zastosowana tu trochę wyprana paleta barw: dominują kojące brązy, które współgrają z minimalistycznym interfejsem dobrze odznaczającym się na ich tle. Nie zachwyca za to muzyka: chociaż lubię jazz i lo-fi, to tutejszy soundtrack częściej grał mi na nerwach, gdy tylko zaczynałam się skupiać na tych szarpiących pobrzękiwaniach. Nie jest to kakofonia, o nie, ale w moim przypadku zdecydowanie nie udało jej się dołożyć swojej cegiełki do reklamowanej atmosfery relaksu i chill-outu. Ale cała reszta udźwiękowienia wypada super: dużo uwagi poświęcono odgłosom wydawanym przez otoczenie (odgłos maszyny do kawy, dzwonek u drzwi, itp.) i czasem postacie. Jedna z bohaterek jest syreną i za każdym razem, gdy wchodzi do kawiarni, słychać plusk płetw uderzających o podłoże. Mała rzecz – jak zresztą wszystkie te dźwięki, bo też nie ma ich zbyt wiele – a cieszy mnie jak dziecko. Dubbingu nie ma, co dla mnie nie gra jak zwykle żadnego znaczenia, ale sprawiedliwie informuję.

Czy polecam Coffee Talk? Najsprawiedliwiej byłoby rzec, że na pewno nie jest to gra, która zmieni wasz światopogląd albo znajdzie się w waszych Top 10 Roku. Z drugiej strony krzywdy też wam nie zrobi i posiada kilka aspektów, którymi może się pochwalić: grafiką, światem przedstawionym, pomysłem na siebie. Fabularnie jest tak sobie, ale jeżeli nie nastawiacie się na historię, która wstrząśnie wami w posadach, to najprawdopodobniej spędzicie miło czas. Ogólnie mój stosunek do Coffee Talk można potraktować jako letni: nie mam za co jej skreślić, ale trudno też jednoznacznie mi ją polecić, bo nieszczególnie broni się gatunkowo. Jeśli jednak ważny jest dla was klimat, od zawsze chcieliście zagrać w grę o kawie i chcecie się odprężyć wśród zastępu uroczych postaci, to całkiem dobry wybór. No i ten pixel art to sztos.

Fajnie	Niefajnie
+ świat przedstawiony;	- irytująca Freya;
+ postacie dają się lubić (a przynajmniej większość);	- drażniąca muzyka;
+ GRAFIKA;	- fabularnie taka sobie;
+ klimat jak ta lala;	- zamówienia potrafią być czasami frustrujące.
+ odprężająca;
+ odgłosy „przyrody” w dechę;
+ endless mode;
+ zaczęłam doceniać ludzi potrafiących rzeźbić w latte, bo to w cholerę trudne w grze, a co dopiero w realu;
+ podsuwa dobre pomysły na wieczorną kawę.

 

Coffee Talk

Producent/Wydawca: Toge Productions

Data wydania: 2020

Platforma: PS4/Switch/Xbox One/Steam/itch.io