Ciara ogląda: Przeznaczenie. Saga Winx | Odcinek 1

Winx! To znowy my! Winx! A z nami ty! Ohohohohoho, ależ to było dawno… Spodziewałam się, że ostatecznie sobie nie odmówię i obejrzę serialową wersję Winx, ponieważ nie oszukujmy się, jest to na swój sposób fascynujące pomyśleć, cóż można wymodzić w live-action kreskówki może nie kontrowersyjnej, ale na pewno wyjątkowo… luźnej, jeżeli chodzi o tworzenie fabuły czy przekonywującej psychologii postaci. A potem stwierdziłam, że możemy zrobić to razem w tym nowym formacie na Dygresji, gdzie wracamy do czasów, gdy ludzie blogowali o nowych odcinkach aktualnie emitowanych anime i welp, jakież zatoczyliśmy koło. Pewnie za dziesięć lat, gdy ludzie nie będą pamiętać, co to jest Twitch, zostanę streamerką, tak dobrze idzie mi podążanie za modą. W każdym razie dla nieobytych w temacie: oryginalny Klub Winx to włoska odpowiedź studia Rainbow na świecący triumfy w Kraju Kwitnącej Wiśni gatunek magical girls. Tytuł powstawał w tym samym czasie co komiks (a potem serial) W.I.T.C.H., aczkolwiek obie serie tworzone były przez dwie różne i niezwiązane ze sobą ekipy (W.I.T.C.H. należy do Disneya, Winx Club do Iginiego Straffiego i jego tęczowego studia). Co zresztą dość szybko wychodzi na jaw, gdy przeanalizujemy – nawet pobieżnie – inne zamysły za nimi stojące. Klub Winx od drugiego sezonu przestaje się kryć z tym, że w pierwszej kolejności ma być reklamą dla lalek i wszelkiej maści merchandisingu, a dopiero później opowieścią o przygodach walecznych wróżek. W.I.T.C.H. swój konsumpcyjny zwrot przybierze na długo po odsunięciu od tworzenia fabuły pierwszych sag ojców i matki serii, a wyznaczy go malejąca popularność (oraz pogarszająca się jakość scenariusza), której efektem będzie wypuszczenie nowego formatu W.I.T.C.H. Style, nastawionego na powiązanie rozpoznawalnej marki ze światem jeszcze bardziej rozpoznawalnych celebrytów. Ostatecznie jednak to Klub Winx zwycięży walkę o relewantność i pamięć potencjalnego konsumenta (nowe sezony wychodzą do dziś, jeżeli się nie mylę, podczas gdy W.I.T.C.H. złożyło broń już dobrych parę lat temu), a pokłosie tego starcia widzimy dziś na Netfliksie. Jak więc ma się adaptacja streamowego giganta w obliczu cukierkowego oryginału? Ciekawie, to na pewno. Przede wszystkim trzeba zaznaczyć, iż Przeznaczenie: Saga Winx, wyceniono na PEGI 16 i spory ciężar klimatu przerzucono na coming of age story z problemami typowymi dla nastolatków w wieku licealnym lub problemami pojawiającymi się w serialach dla nastolatków w wieku licealnym. Bohaterom psychologią bliżej archetypom ze sztandarowych young adult i choć to ciągle serial młodzieżowy, to relacje pomiędzy poszczególnymi postaciami są daleko więcej skomplikowane niż w oryginale. Z głównego wątku ostała się oczywiście tajemnica pochodzenia Bloom, jednak poza tym jako całkowicie nowych antagonistów wprowadzono Spalonych, potwory uznane za wybite przed laty, ale najwyraźniej nie do końca. Niektóre postacie wycięto całkowicie, niektóre przemodelowano, a parę innych dodano lub zrobiono z nich amalgamat tych istniejących w kreskówce. Słowem – jest tu co porównywać. Pomyślałam, że niektóre z was może interesować, jak prezentuje się ten serial w oparciu o oryginał, więc z moją uczoną wiedzą o jednym z nielicznych zachodnich magical girls zapraszam was do streszczonek odcinków Przeznaczenia: Sagi Winx. … I mam nadzieję, że uda nam się skończyć. Żebyście miały ogląd, co nas czeka – epizodów jest sześć, każdy to kobyła licząca sobie około pięćdziesięciu minut, nie ma żartów z ilością fabuły na sekundę, wow wow. Na tę chwilę obejrzałam całość, ale tonem suspensu postaram się nie wychodzić poza omawiany odcinek, chyba że będzie to absolutnie potrzebne/zapomnę/nie powstrzymam się. A, i jeżeli chodzi o moją przygodę z animacją, to nie widziałam całego pierwszego sezonu, ale obejrzałam drugi, trzeci i czwarty. Czasem więc nie będę znała szczegółów pewnych wątków; powiem wam, kiedy nie będę czegoś do końca kojarzyć. To chyba wszystko z ground rules. No to siup!

 

Ogromnym plusem serialu są zdjęcia i plenery.

Podejrzewam, że ten post będzie najdłuższy, ponieważ Netflix zmienił MASĘ rzeczy w szeroko rozumianym settingu, a pierwszy odcinek jest od tego, by zarysować świat przedstawiony oraz obsadę, dlatego więcej tu rzeczy porównam niż streszczę. Epizod zaczyna się od nakreślenia zagrożenia trawiącego Ziemię i tzw. Innoświat (Otherworld w oryginale – serial dobry dla fanów dosłownego tłumaczenia), na który składają się wszystkie inne uniwersa znane z oryginału (Solaria, Andros, etc.). Po ostatnim wielkim starciu, w którym wybito wszystkich Spalonych (potwory wyglądem wierne nadanemu mianu), zapanował pokój – aż do początku serialu, kiedy okazuje się, że jeden taki okaz zaczął znowu grasować niedaleko Alfei. Musimy jednak poczekać na rozwiązanie tajemnicy złowrogiego prologu, bo oto nadszedł czas na przedstawienie bohaterów. Przenosimy się na dziedziniec Alfei, gdzie rozpoczyna się nowy rok szkolny dla wróżek i Specjalistów – tutaj zachodzi pierwsza znacząca zmiana, ponieważ ani słowo nie pada o Chmurnej Wieży, czyli placówki kształcącej czarownice. Właściwie szkoła jest tylko jedna (w odróżnieniu od trzech w kreskówce): Alfea ma po prostu dwa oddziały, jeden dla wróżek posługujących się magią, a drugi dla Specjalistów trenujących walkę wręcz i militaria (i nie, nie nazywa się Czerwona Fontanna). Poza tym zniesiono tutaj znany z oryginału płciowy podział – w Alfei kształcą się też wróżkowie, a z panami trenują przyszłe Specjalistki. I to jest całkiem fajna zmiana, bo chociaż nie spodziewam się, że serial się niżej nad tym pochyli, to spomiędzy słów takiej Aishy na przykład można wywnioskować, że nie każdy w Innoświecie rodzi się z takim samym magicznym potencjałem i to nie zamyka od razu wszystkich furtek – możesz mieć predyspozycje do skopania komuś tyłka w trzy sekundy i w tym się kształcić, droga wolna. Poza tym wiecie, mamy XXI wiek, podział na księżniczki i rycerzy odchodzi do lamusa, który tym bardziej nie pasuje do nowoczesnej wizji świata hołdowanej przez Sagę Winx (chociaż ten aspekt czasem wychodzi serialowi bokiem, ale o tym później). W błyskawicznym muzycznym montażu poznajemy więc pokrótce naszych aktorów, ale zanim dowiemy się o nich coś więcej ponad to, kto się w nich wciela i jaki mają gimmick, musimy doświadczyć pierwszej interakcji pomiędzy głównym mirakuru romansu tej serii, czyli Bloom i Skyem. W oryginale nasze gołąbeczki poznają się, gdy Stella decyduje się odwiedzić Gardenię i przypadkiem wpada na Bloom, co kończy się odkryciem mocy przez rudzielca oraz wpadnięciem w tarapaty, z których ratują dziewczyny piękni chłopcy z Czerwonej Fontanny. Notabene w tym momencie Sky udaje swojego przyjaciela i giermka Brandona (i nawzajem), aby chronić swoją tożsamość (nie pytajcie po co, tego nie pamiętam). W Sadze Winx nie ma ani Brandona, ani tego wątku, więc Bloom i Sky poznają się pierwszego dnia szkoły w Alfei. Jest to spotkanie tak niezręczne, jak i niezręczna jest prawie cała kreacja Bloom w tym serialu. No więc słyszałam co nieco o tym, jak to Netflix lubi wchodzić w obecne trendy poetyczne i raz mu to wychodzi, a raz nie. Saga Winx pod tym względem wypada nieźle – czasem dialog potrafi się wykoleić niepotrzebnym virtue signaling albo epatowaniem równością, kiedy świat przedstawiony sobie dobrze z tym radzi i nie potrzeba manifestów, ale to się zdarza rzadko i dalej da się podczas seansu nieźle bawić. Za to Bloom wpisującą się w young adultowy archetyp Bohaterki Takiej Jak Ty, który też do tej poetyki należy, już trudniej przełknąć. Bella Swan i Anastasia Steele to takie sztandarowe przypadki tego motywu, przedstawiające heroiny neurotyczne, zamknięte w sobie i niepotrafiące nawiązać kontaktu z drugim człowiekiem. Fabuła dwoi się i troi, aby przekonać nas, że to przez ich introwertyzm i „oryginalność”, ale nope, po prostu jesteś dziwna i kto by pomyślał, że nikt nie chce spędzać z tobą czasu. Bloom to podobny przypadek – na każdą formę pomocy reaguje agresją lub niechęcią, nie nawiązuje kontaktu z innymi ludźmi, bo nie i w późniejszych odcinkach głównie dzięki niej nie będzie się dało uwierzyć w przyjaźń między dziewczynami. Poza tym jestem święcie przekonana, że w jej głowie hula ino wiatr, ale o tym przekonamy się, gdy głębiej wejdziemy w główną intrygę. Jej konwersacja ze Skyem to pierwsza jaskółka jej fantastycznej aparycji. Chłopak widzi zagubioną dziewczynę czekającą na Stellę, która została jej przydzielona na mentorkę (powidok ich relacji z oryginału) i próbuje pomóc jej ogarnąć, co się dzieje, tłumacząc pokrótce świat przedstawiony, na co Bloom strzela focha, że co on w ogóle, ona jest silną niezależną kobietą i ona żadnej pomocy nie potrzebuje, a z jej postawy bije taki BRAK ZAINTERESOWANIA, że Sky naprawdę musi lubić rude, jeżeli chce się w to dalej pakować. 

Nasza heroina.

 

Tę fantastyczną rozmowę przerywa Riven, który jako jedyny ostał się z oryginalnej obsady posiłkowych Specjalistów. Nie dziwi mnie specjalnie, że wybór padł na niego, ponieważ był bad boyem grupy i wy już się domyślacie, że naturalnie ma największy potencjał na samopiszącą się rolę w serialu mocno młodzieżowym. W tej inkarnacji zastępuje Brandona jako najlepszego psiapsióła Skya i dostają mu się najbardziej cringowe dialogi, ponieważ jest niegrzecznym chłopcem z tej gównażerskiej strony mocy. Spodziewajcie się więc fantastycznych żartów o seksie, paleniu trawy i cwaniakowaniu, ACZKOLWIEK Riven ma też swoje momenty, gdy dobry z niego przyjaciel, nawet gdy akurat kłóci się ze Skyem. W każdym razie Bloom wykorzystuje chwilę nieuwagi swojego „oprawcy” i zmyka szukać Stelli, która to sokolim wzrokiem pożera scenę początku Jedynego Słusznego Romansu. Jaka jest Stella w tej inkarnacji? Ho ho, no więc księżniczka Solarii do swojego królewskiego rodowodu dostaje nowy charakter typowy dla tego archetypu, czyli wyniosłej Little Miss Perfect, która zmienia ciuchy trzydzieści razy na dzień i utrzymuje pozory pełnej kontroli nad wszystkim za wszelką cenę. Stella w tej wersji to połączenie jej oryginalnego backgroundu z Diaspro, pierwszą poważną rywalką Bloom o względy Skya, która też była próżną i przekonaną o swojej wyższości królewną. I i tak dowiemy się tego już w tym odcinku, więc bez przedłużania powiem wam teraz – Stella miała (ma?) romans ze Skyem, co podejrzewam jest wypadkową jej połączenia z rolą Diaspro i pewnym pokłosiem związku z Brandonem, którego książę udawał na początku. Ot, taki easter egg. Dziewczyny wreszcie się znajdują i dostajemy trochę ekspozycji: Ziemię i Innoświat oddziela bariera, żeby tę pierwszą uchronić przed zagrożeniami płynącymi z tego drugiego. Podobnie jak w oryginale ważny jest też pierścień Solarii – za jego pomocą można swobodnie przemieszczać się między światami. Bloom opowiada, że na Ziemi znalazła ją Farah Dowling, tutejsza wersja Faragondy, dyrektorki Alfei, i kazała jej przejść przez barierę na totalnym odludziu, by nie wzbudzać podejrzeń (zakładam świstoklika, ale tego się nie dowiemy). Zaraz zresztą dostajemy kolejną porcję ekspozycji już w biurze wyżej wymienionej. Dowling pyta Bloom o wrażenia związane ze szkołą, z czego dowiadujemy się, czemu serial poszedł w kostiumy jak z czwartej filmowej części Harry’ego Pottera wzwyż. Magia transformacyjna zaginęła w procesie ewolucji, dlatego nikt nie ma skrzydeł, nie ma tez co liczyć na Enchantiksy i inne Believiksy :( Bloom po raz pierwszy udowadnia, że nie ma pojęcia, co się do niej mówi, ewentualnie niespecjalnie ją to interesuje, jeżeli nie pokrywa się to z jej zainteresowaniami. W tej wersji dziewczyna nie potrafi panować nad swoją mocą, a to trochę lipa, jeżeli akurat twoja magia to potęga ognia. Farah mówi jej, że proces nauki będzie wolny i miarowy, zaczną od podstaw i potem przejdą do rzeczy wielkich. Bloom stwierdza, że przybyła tu nauczyć się kontrolować swoją moc i chce tego natychmiast, a nie uczyć się rzeczy wielkich, na co Dowling ją gasi mówiąc, że ze swoimi problemami nie miała wyboru, jak tylko przybyć do placówki, która pomoże jej nad tymi problemami zapanować i przy tym wykorzystać swój potencjał. Niestety Bloom z tego wszystkiego rozumie, że ktoś jej coś nakazał i ech, to będzie nam towarzyszyło właściwie w całym głównym wątku kręcącym się wokół naszej heroiny. Like, nie macie nawet pojęcia, jak łatwo jest tę dziewuchę kontrolować, jeżeli znasz dwa czy trzy słowa-klucze.

 

Farah Dowling, dyrektorka Alfei.

 

No dobra, smęty na bok, bo wreszcie poznajemy resztę Winx! Ale przedtem jeszcze trochę ekspozycji – Bloom okłamała rodziców, wmawiając im, że jedzie na wymianę do szkoły w Szwajcarii. Nie pytajcie, jak to zrobiła, czy widzieli papiery i takie tam, bo serial się nad tym nie pochyla i w sumie słusznie, bo jak mieliby to wyjaśnić. Chociaż można by, ponieważ jedna rzecz, której bardzo brakuje na początku, to jakiegoś normalnego odcinka wprowadzającego. Zawiązanie fabuły jest tutaj totalnie leniwe, oparte na ekspozycjach i jednym flashbacku, więc rozpoczęcie przypomina tu takie słabe in medias res, gdzie gadające głowy tłumaczą nam jaka to szkoda, że nas tam nie było, pozdrowienia z Alfei. Ta zabawa w kotka i myszkę z rodzicami Bloom zostaje wyjaśniona nieco później, natenczas trzeba poznać dziewczyny! Po obejrzeniu całości muszę powiedzieć, że aktorki grające Aishę, Terrę i Musę odwaliły kawał dobrej roboty, a i scenariusz zrobił z nimi fajne rzeczy, zwłaszcza biorąc pod uwagę jakość materiału wyjściowego. Okej, co my tu mamy: Aisha (Layla w wersji np. polskiej kreskówki) będzie potrzebowała trochę czasu, żeby się rozkręcić, ale na wstępie widać, że to otwarta i zdecydowana dziewczyna o dobrym sercu, a dzielenie z nią pokoju trafiło się Bloom jak ślepej kurze ziarno. Podobnie jak rysunkowa protoplastka pochodzi z Andros i włada magią wody. Jej rodowodowy gimmick jest taki, że przynajmniej dwa razy na dzień idzie gdzieś popływać, co nie zostaje bardziej rozwinięte ponad to, że musi, bo inaczej się udusi i nara. Aisha w swym pierwszym wystąpieniu ratuje tyłek Bloom, gdy ta zaczyna się motać w kłamstwach w rozmowie z rodzicami – ognista wróżka tłumaczy, że oboje są ludźmi, a pani Dowling twierdzi, iż jej moce wynikają zapewne z posiadania osoby magicznej na którejś gałęzi drzewa genealogicznego. Bloom urządza sobie podśmiechujki z tego, że jest wróżką i o lololol, jak to absurdalnie brzmi, na co Aisha pyta, czy nigdy nie czytała Harry’ego Pottera (bo wiecie, she’s living the dream), na co ruda stwierdza, że łooo, ileż ona testów zrobiła z przydziałem do Domów, to ona se nawet nie wyobraża. I wtedy następuje wymiana, która tłumaczy tak wiele, a jednocześnie tak mało:

Aisha: Niech zgadnę, Ravenclaw?
Bloom: I czasem Slytherin.
Aisha: To by wyjaśniało kłamstwa.
Bloom: A ty co, Gryffindor?
Aisha: Mhm.
Bloom: To by wyjaśniało osądy.
Aisha: *mina z kategorii „oooo, dziewczynko, are you for real”*

No więc następne odcinki nam dobitnie wybiją z głowy jakikolwiek pomysł, że Bloom dostałaby się do Ravenclawu – no chyba że na zasadzie schadenfreude ze strony Tiary Przydziału albo chęci uwalenia jej na pierwszym roku, by nie wydać tej chodzącej tragedii na magiczne poletko dorosłego społeczeństwa. A poza tym – ahahahaha, dekonstrukcja zachwytu nad Gryffindorem i główna bohaterka Ślizgonką, I see what you did there, drodzy scenarzyści! Ale nie mogę dać szóstki z plusem, bo chyba przespaliście niedawny trend pięciu minut dla Puchonów, tych wiecznych underdogów i w ogóle o nich nie wspomnieliście. Za to dam uśmiechnięte słoneczko za idealne (niezamierzone) podsumowanie, dlaczego relacje Bloom z ludźmi wyglądają, jak wyglądają i pójdę nawet dalej twierdząc, że pewnie ten Slytherin nie wychodził tak zaraz znowu „czasem”. W każdym razie Bloom po tym ostrym pojeździe cała ukontentowana wychodzi z sekcji wspólnej i zahacza o pokój Stelli, a tam przymiarki do kolejnego pokazania się podda… reszcie szkoły. Naszą główną bohaterkę zalewa zimny pot na myśl, że miałaby się odstrzelić na rozpoczęcie roku, więc pyta koleżankę, dlaczego ta szykuje się jak szczur na otwarcie kanałów. Stella miarkuje, że ludzie mają wobec niej oczekiwania, a te oczekiwania to najwyraźniej zbieranie z nią kart do kolekcji na Instagramie, na co wskazywałaby scena otwierająca na dziedzińcu, gdy słoneczna czarodziejka pozuje do selfiaczka z kilkoma uczennicami. Po obejrzeniu reszty odcinków zaryzykuję stwierdzenie, że tak naprawdę to raczej oczekują czegoś innego, ale to na razie nieważne, ważne że Stella zrobiła pstryk i zapaliła świecącą kulkę przy lustrze. Bloom pyta, jak to zrobiła i tu dostajemy główny fundament działania magii w tym świecie. Czary opierają się na emocjach, im one mocniejsze, tym silniejsze uroki. Ta informacja to foreshadowing do rozwoju Bloom I Stelli, a poza tym zwraca uwagę komentarz księżniczki Solarii, że takich podstaw uczą się na pierwszej lekcji, co rozwiniemy już za momencik. 

 

Stella w całej okazałości.

 

Aha, tu następuje kolejna mocarna konwersacja z Bloom w roli głównej:

Bloom: No to co teraz czujesz?
Stella: *WTF*
Bloom: No bo wiesz, włączyłaś sobie światło, to nienawidzisz mnie? Boisz się mnie?
Stella: *WTF intensifies*
Bloom: Bo zakładam, że raczej mnie nie kochasz.
Stella: I coś czuję, że długo nie będę.

Okej, to ostatnie zdanie dorzucone ode mnie, ale da się to wyczytać z reakcji Stelli i jej prawdziwej odpowiedzi (Och, dajmy sobie wystarczająco DUŻO czasu i pewnie… coś… znajdę), za nic nie przepraszam i niczego nie żałuję. Stella wychodzi na salony, ale zanim to nastąpi, to musi opierdzielić Terrę, która zawala cały pokój doniczkami. Jeżeli oglądałyście oryginał i pamiętacie dokładnie obsadę, to wiecie, że tam występowała Flora, wróżka roślin (i moja ulubienica razem z Tecną, tak btw). Serial z jakiegoś powodu zamienią ją na Terrę, a jednocześnie czyni z Flory i Rose (Miele, młodsza siostra Flory w amerykańskiej wersji) odpowiednio jej ciotkę i matkę. Dodatkowo Terra jest córką jednego z nauczycieli Alfei i całe swoje życie mieszkała niedaleko szkoły, tak więc w następnych odcinkach będzie służyć za jedno z głównych źródeł wiadomości odnośnie placówki, pedagogów i niektórych dram. Tutejsza wersja wróżki natury to takie największe hurra, jeżeli chodzi o zmiany i teoretycznie nawet można nazwać ją autorską postacią, ponieważ jak widać serial mocno zaznacza, że Terra i Flora to nie są te same bohaterki i podobno nawet showrunnerzy zagaili, iż w przyszłych sezonach Flora być może wystąpi w jakiejś roli. Co serialowa wersja wnosi od siebie? Początkowo Terra nie robi jakiegoś specjalnie dobrego wrażenia – dużo i nerwowo gada, charakterem stoi gdzieś pomiędzy przepraszaniem za życie i staraniem się za bardzo i ogólnie wbija nieprzyjemnie wysoko punkty awkward, aż zęby zgrzytają przy oglądaniu jej pierwszych interakcji z dziewczynami. W odróżnieniu od Bloom jednak szybko z tego „wyrośnie” i serio, jak Flora była moją ulubioną postacią w oryginale, tak Terra w serialu pięknie dziedziczy ten tytuł. Fantastycznie prezentuje się też live-actionowa Musa – tutaj zmieniono jej moc z magii muzyki na magię emocji w całkiem zręczny sposób. Dziewczyna cały czas nosi słuchawki, ponieważ jest empatką i nie potrafi jeszcze wytłumić uczuć ludzi wokół niej, w czym pomaga jej muzyka. W wątku pozostającym raczej w tle będzie widać, że to w sporej mierze dzięki niej Terra wyzbędzie się swojego udawania radości na każdym kroku, bo Musa będzie jej za każdym razem wyrzucać, że i tak czuje jej frustracje i woli, żeby była wobec niej szczera. Na razie jednak roślinna koleżanka nie zna umiejętności współlokatorki i w atmosferze obopólnego niezrozumienia rozmowa schodzi na inne tory. Mianowicie Terze ulewa się trochę informacji odnośnie Stelli, która w odróżnieniu od reszty dziewczyn powinna być w internacie z drugoklasistkami. Okazuje się, że w wyniku CZEGOŚ (o czym lepiej nie wspominać, jak sugeruje Terra), Stella zaliczyła kibel i powtarza rok. I to jest wątek zgodny z oryginałem, aczkolwiek okoliczności tej wpadki będą o wiele poważniejsze. W kreskówce Stella albo coś wysadziła, albo po prostu zapomniała się uczyć wśród wielu wypadów na zakupy, niestety nie wiem tego do końca. Tutaj scenariusz to młodzieżowa drama w oparach fantastycznych, tak więc powód musi być odpowiednio wydumany, prawda. Więcej się niestety nie dowiemy (nie dowiadujemy się też wprost, że Stella powtarza rok), ponieważ oto Aisha wyrusza na poszukiwania wdzięczniejszych towarzyszek rozmowy i pyta Terrę znającą okolicę, gdzie tu można popływać, do jasnej cholery, bo raz już się kąpała, a musi drugi, bo quota. Koleżanka dziwi się na tę niespotykaną tendencję, a ja z kolei wspominam o tym dlatego, że to jest jedna z rzeczy, która mnie dość uwiera w serialu. No bo wiecie, Bloom jest z Ziemi (i awatarem widza) i to normalne, że jej należy tłumaczyć wszystkie nowalijki Innoświata. Jednak to, że TERRA mieszkająca w magicznej krainie nie wie, że Musa jest empatką albo Aisha jako mieszkanka wodnej planety kąpie się dwa razy na dzień, to taki błąd logiczny, że rany boskie. Może inaczej – okej, dziewczyny się poznają i żadna nie mówi, skąd pochodzi. Ale gdy do głosu dochodzą właśnie takie zwyczaje albo coś w tym guście, to jest wielkie zdziwko i wielkie oczy, bo wygląda na to, że nikt tu nie wyściubia nosa zza swojego geograficznego kąta i totalnie nie poznaje się na różnicach kulturowych. Zwłaszcza Terra, która „od zawsze mieszkała w Alfei i zna wszystkich drugoklasistów” i szczerze wątpię, że ani razu nie rozmawiała z nimi (albo z ojcem, który ich uczy) o tym, skąd pochodzą. To trochę tak, jak gdyby nie wiedzieć, że poza Europą są jeszcze inne kontynenty z różnymi kulturami i rany, na dnie jakiej studni się wychowywałaś? Na dodatek – to drugi duży minus świata przedstawionego według mnie – wszyscy mają tutaj internet i jest jasno zatelegrafowane, że to ten sam internet, tj. każda Ziemianka może wejść na Insta Solarianki i to tyle, jeżeli chodzi o plany dyrektorki. Z drugiej strony być może szkoła posiada jakiś własny program do komunikacji, ale wtedy a) nikt nas o tym nie powiadamia; b) pewnie ktoś by to regulował, a później wysyła się Różne Rzeczy™ w SMS-ach w tym serialu, więc wiecie, NIE SĄDZĘ; c) ogólnie później będzie więcej takich momentów, gdzie widać, że scenarzystom nie bardzo się chciało wymyślać niektórych rzeczy albo szli bardziej w urban fantasy, albo po prostu tak bardzo skupili się umiejscowieniu akcji w młodzieżowych realiach, że aspekt magiczny poszedł się trochę kochać w Sadze Winx. Wracając jednak do fabuły – Terra mówi, że jedyny akwen wodny w pobliżu (poza rzeką) to staw przy hali Specjalistów, w którym raczej nikt się nie kąpie dobrowolnie i szuuuum, zmiana sceny!

Terra.

 

Idziemy popatrzeć, jak Riven i Sky aktywnie zaczynają naukę na szkolnym ringu. Festiwal cringu rozwija się na dobre, gdy Riven zaczyna dopytywać, po co kolega zaczepia nieznośne główne bohaterki (najpierw napisałam z rozpędu „głupie” zamiast „główne”, to chyba znak do Boga).

Sky: Skąd wiesz, że jest szalona?
Riven: Bo wszystkie rude są szalone. I dobrze się bzykają.
Sky: Przemawia przez ciebie doświadczenie? Nie wiedziałem, że twoja prawa ręka jest ruda.

Przysięgam, że ten serial jest okej, naprawdę.

Riven: *na ziemię przez kolegę powalon*
Sky: Leniłeś się latem.
Riven: Nie – ćpałem latem! *mina człowieka spełnionego*

… Naprawdę.
Po spektakularnej porażce Riven stwierdza, że on już swoje na dziś wyćwiczył i idzie zakończyć dzień paleniem skręta. W międzyczasie Sky rusza do swojego mentora/przybranego ojca/nauczyciela Specjalistów, Saula Silvy, a tam kolejne złoto dialogowe w formie przemowy do uczniów.

Silva: Po lekcjach należycie do mnie. Lubię, jak moje własności dobrze działają, więc będziecie codziennie trenować.

Fajny nauczyciel, taki niezbyt obyty w prawach człowieka.
Nie pamiętam, czy Silva odziedziczył imię po którymś z trenerów Czerwonej Fontanny (kojarzę tylko Saladina), za to za chwilę dowiadujemy się, że nie mieszano za bardzo w backgroundzie Skya. Jego ojcem był Andreas z Eraklionu (tutaj chyba tylko bohater wojenny, nie król, dowiemy się później) i dlatego Sky automatycznie dostał się do Alfei – w późniejszych odcinkach Aisha wspomni, że szkoła preferuje podejście wyszukiwania uczniów z potencjałem, dlatego ta informacja ma znaczenie. Sam Silva podczas swojego przemówienia oznajmia, iż niezależnie od tego, czy osobiście wybrał kogoś do nauki, czy wysłał go tu jego szanowany ród, każdy ma dawać z siebie wszystko. Poza tym w iście militarnym stylu zapowiada trening z koszmaru, a potem przedstawia nam krótką historię z dzieciństwa, kiedy to zabił Spalonego, co poza tym że daje nam kawałek ekspozycji odnośnie możliwości wrogów, to przedstawia jeszcze nową postać – Dane’a. Dane to bohater, który właściwie nie wpisuje się w żadną część obsady z oryginału i jego wątek będzie jednocześnie mocno typowy dla gatunku i całkowicie nowy w stosunku do kreskówki. Na razie dowiadujemy się, że Spaleni potrafią nakładać negatywne statusy, od których da się umrzeć, a w międzyczasie Rivenowi w paleniu skręta przeszkadzają świeże zwłoki. Nie napisałam tego wcześniej, ale ogólnie odcinek zaczyna się od pasterza, który szuka zaginionej owcy, po czym dzieli jej tragiczny los. Widzimy, że to jakiś potwór go zaciukał (Spalony) i właśnie z tym panem Riven już nie podzieli się fajkiem. Oh well! Na miejsce przybywają Farah Dowling, Silva i tata Terry (chciałabym pamiętać, jak ma na imię), aby obejrzeć zwłoki. Dyrektorka zapewnia, że to na pewno nie robota Spalonego, w końcu szesnaście lat temu tajemnicza Rosalind zadbała, by wymordować wszystkie potwory (o tej postaci dowiemy się więcej później). Silva wyrokuje, że powinni jednak wziąć pod uwagę możliwość, że może coś się uchowało z czystki sprzed lat, na co Farah kategorycznie ucina dyskusję, twierdząc że Bariera działa i to niemożliwe. Nakazuje uprzątnięcie bałaganu, aby powstrzymać plotki iiiii przenosimy się do Terry, która rozsiewa plotki na temat zwłok :D Co prawda tylko w rozmowie z Musą i Aishą, ale well, doceniam ten subtelny żart. Ogólnie rozpieprza mnie to, że ukrywanie prawdy będzie wychodziło ciału pedagogicznemu BARDZO źle, aż do zwątpienia, czy w ogóle próbują i właściwie równolegle z nauczycielami Winx poprowadzą własne śledztwo. Terra mydli sobie oczy, że ej, ludzie umierają, co w tym dziwnego, na co Musa i Aisha urządzają sobie podśmiechujki, że no, dekapitacja jak katar, każdemu się zdarza. W tym momencie dostajemy pierwszą subtelną jaskółkę wątku z tuszą Terry w tle, gdy Aisha i Musa wymieniają się historią aktywności fizycznej, na co ich mniej zwinna koleżanka z lekka wykrzywia usta. To jeszcze wróci w tym odcinku i wtedy pochylimy się nad tym niżej, a na razie Terra zauważa, że Musa słyszała Aishę, gdy ta wspominała o pływaniu, choć miała już na uszach słuchawki i JEJ jakoś nie słyszała, gdy proponowała jej kolejną roślinkę. Empatka na to, że nieeeee, a Terra na to, że nooo, raczej taaaak i niestety na razie nie ma już szans niczego ratować, ponieważ wróżka natury dezertuje w celu nawiązywania cieplejszych relacji z kimś innym. 

Sky (po lewej) i Riven (następnym razem spróbuje zrobić coś lepszego, przysięgam).

 

Akcja przenosi się pod gabinet Dowling, a tam dwie nowe postacie: pomocnik pani dyrektor (chyba Cullen?) oraz uczennica, która wpada na pełnej, żeby się spotkać ze swoją idolką. Uczennica ma na imię BeaTRIX. I mean, to nawet nie jest spoiler, bo już po pierwszej scenie dokładnie wiadomo, jaka będzie jej rola, come on. No więc BeaTRIX włada mocą elektryczności jak Stormy, wygląda trochę jak Darcy (i jest taką samą niezłą manipulantką), a sposobem nawiązywania kontaktów międzyludzkich przypomina Icy, więc wiecie, po co pisać trzy postacie, skoro można jedną. Zresztą to i tak dobra decyzja biorąc pod uwagę, iż przy obsadzie oryginalnego Winx zdecydowanie szło się w ilość, nie jakość. A jak wypada BeaTRIX w swojej własnego roli? Z jednej strony w odróżnieniu od narwanej i tępej Bloom zachwyca zdecydowaniem oraz ogarnięciem, z drugiej…

BeaTRIX: Pewnie zabrzmię jak totalna cipa, ale jestem pani największą fanką, pani dyrektor. Oj, chyba nie powinnam mówić „cipa” przy dyrektorce. Kurde. … Cholera! SHIT FUCK GODDAMIT
Dowling: Ktoś tu ma dobrą passę.

Jeżeli jest jakaś postać w tym serialu, która w jednej chwili potrafi być źródłem wielkiej radości, by zaraz zalać ekran tsunami cringu, to jest nią zdecydowanie BeaTRIX. Po tym jak Dowling gasi swoją domniemaną fankę i zamyka jej drzwi przed nosem, wracamy do Bloom (ech) zatopionej w prywatnych zajęciach pozalekcyjnych. Teraz będę się czepiać, ale skoro i tak już zaczęłam festiwal nielubienia głównej bohaterki (szybko poszło), to pośmieję się trochę nad notatkami Bloom, które to, podejrzewam, miały sugerować jaka to z niej pilna i dociekliwa osóbka. Niestety kamera zawsze nam pokazuje, co nasza przemyślna heroina tam zapisała i well, tym razem wielkimi słowami wygrawerowała formułkę „magia = emocje”. Takich scen jest więcej, w których fabuła zdradza nam, co Bloom smaruje w swoim notatniku i to zawsze są banały, które nic nie znaczą, o których dowiedziała się pół sceny wcześniej i co do których w ogóle nie stara się, aby je zrozumieć. Czy myślicie, że nasza heroina pójdzie do biblioteki, nauczyciela albo obeznanej koleżanki, by poprosić o objaśnienie? No nie. Bo Bloom chce efektów na pstryknięcie palca, nie wiedzy. I dlatego wiem, że oszukiwałaś w tych potterowych testach. 

 

Nadchodząca katastrofa.

 

Ale, ale, przyczynkiem do pokazania nam tych (nie)rozkmin jest flashback sprzed przybycia Bloom do Alfei. Dostajemy kolejny dowód na to, że nasza domorosła władczyni ognia to pokłosie wszystkich Bell i Anastasii – matka wpada jej do pokoju i nakazuje, by dziewczyna wyszła z domu. Bloom mówi, że wyszła z domu, na co matka mówi, że wychodzenie na kiermasz staroci albo wystawę antyków się nie liczy i ma iść jak normalnie napisana fikcyjna bohaterka do kina lub imprezę (bo tam może pojawią się jakieś opcje romantyczne i eventy).

Bloom: Czyli nie wystarczy, że wychodzę?! Mam być prostaczką tak jak ty?!
Mama: Lepiej prostaczką niż dziwaczką.

To chyba ten konflikt z cyklu „kiedy niewzruszony obiekt spotyka niepokonany oręż”, Grażyna vs. Bella Swan Edition.

Bloom: Czy ty właśnie nazwałaś mnie dziwaczką? Naucz się być rodzicem!
Mama: Martwię się o ciebie, Bloom.
Bloom: Może martw się lepiej o swoje puste, żałosne życia, zanim zaczniesz wściubiać nos w szczegóły mojego!

Matka Bloom ma już niezłą konkurencję w kategorii „Matki Roku”, ale za to jej latorośl może wygrać „Córkę Roku”!
Ten pełen ciepłych uczuć flashback przerywa narastający wkurw Bloom, który to dziewczyna decyduje rozładować poprzez wyjście z bezpiecznej przystani pokoju. W głównej sali pełnej (le gasp!) ludzi natyka się na Skya i kolejną rozmowę, która usilnie stara się nas przekonać o chemii między tymi postaciami. Chłopak ponownie się stara, nakreślając Bloom niebezpieczeństwo łażenia samej po lesie, w którym grasuje nie wiadomo co. Jaśnie pani jest w trochę lepszym humorze, więc Sky próbuje wykonać telemark i zaproponować wspólny spacer po błoniach, but alas, Bloom musi jeszcze poudawać „nie pierwszą lepszą”, a poza tym to Stella stoi w tle i domaga się audiencji u swojego „przyjaciela”. Nasza heroina wymyka się znów potencjalnemu romansowi, a Skyowi pozostaje rozładować napięcie. W pozornie niezobowiązującej rozmowie Stella wyznaje Skyowi, że Bloom jest teraz jest współlokatorką, na co chłopak pyta, czy w takim razie dostał właśnie bana na rozmawianie z nią. Księżniczka twierdzi, że A GDZIEŻBY SKĄD, czego Sky nie kupuje i stwierdza, że wolałby wiedzieć, czy wkurza czymś Stellę, bo JAK OBOJE PAMIĘTAJĄ, wkurzanie Stelli nie wróży nic dobrego, po czym się ulatnia z tej rozmowy prowadzącej donikąd, a wraz z nim kamera. Przenosimy się do Bloom, która decyduje się kontynuować swoje zajęcia pozalekcyjne i wypróbować tym razem w praktyce złożoną teorię magii z jej notatniczka. Korzystając z porad Skya, dziewczyna rusza do lasu za Barierę, gdzie teoretycznie powinna być sama (teoretycznie, bo w rzece obok pływa Aisha – i dzięki Bogu). Bloom przegląda zdjęcia w telefonie, by wzbudzić w sobie emocje i udaje jej się oczywiście wzbudzić te negatywne. „Trening” kończy się tak, że owszem, ogień płonie i jest fajnie, do momentu, gdy na to wszystko przychodzi zaniepokojona Aisha. Bloom zaczyna panikować i traci kontrolę nad swoją mocą, a próbuje ją odzyskać, posyłając płomienie w stronę koleżanki, która zniszczyła jej mizerną koncentrację (mówiłam, ten Slytherin naprawdę nie wypadał tylko „czasem”). Aisha używa swojej magii, by zgasić ogień, na co w ramach podziękowania otrzymuje siarczyste „dlaczego przyszłaś, dobrze sobie radziłam, pod kontrolą miałam wszystko, no wiesz, wszystko zepsułaś!”. Wróżka wody reaguje na to miną z kategorii „guuuurl”, na co Bloom zaczyna się użalać nad sobą, że ona nie pochodzi z magicznej rodziny i dotąd użyła magii tylko raz i było tragicznie. Aisha w zamian dzieli się historią o zalaniu szkoły po oblanym teście z matmy (co znowu każe mi unieść brew na myśl o tym, jak funkcjonuje tu Innoświat i jak dalece magiczny on jest, skoro mają zwykłe, „ludzkie” przedmioty), co ma stanowić morał z cyklu „nie od razu Rzym zbudowano” i weź wyluzuj, mój ty wyjątkowy płatku śniegu. Na ten pokaz empatii nasza heroina otwiera swoje serduszko i dowiadujemy się nareszcie, co stało się katalizatorem do zbudzenia mocy Bloom. Mianowicie Matka Roku zarządziła wymontowanie drzwi do pokoju córki za każde odpyskowanie rodzicielce, co miało także w jakiś sposób sprawić, że dziecko otworzy się na ludzi. 

 

Musa i Aisha.

 

Bloom: Zaczynacie więc od zabrania mi prywatności, możliwości stanowienia o sobie i sprawczości?
Matka: Nie zgrywaj mi tu feministki, bo ta prostaczka zetrze cię w tym temacie na miazgę.

Nie znam się co prawda na wychowaniu dzieci, ale jakby mnie ktoś pytał, to niespecjalnie dziwi mnie aspołeczność Bloom i jej nieistniejąca umiejętność w nawiązywaniu zdrowych kontaktów międzyludzkich. I mean, uczyła się od najlepszych, przynajmniej w niektórych z tych dziedzin.
Po tym popisie rodzicielstwa w Bloom emocje zaczynają buzować tak mocno, że aż pali całą chałupę, w wyniku czego jej matka trafia do szpitala z poparzeniami trzeciego stopnia (ale żyje). Więc ogólnie poszło o drzwi. Rodzice oczywiście nie znają prawdy, a sama Bloom ze strachu przez jakiś czas ukrywała się w niedalekiej fabryce, gdzie znalazła ją dyrektorka i umieściła w Alfei. Aisha stwierdza, że zalanie szkoły to pikuś w porównaniu z ofiarami całopalnymi i tak zawiązuje się nić przyjaźni pomiędzy dziewczynami. Jednocześnie wodna wróżka zaczyna czuć pismo nosem, bo jak to tak, że laska, która MOŻE gdzieś w rodzinie ma kogoś magicznego, potrafi ot tak spalić całą chałupę? Czy Bloom jest adoptowana? Nope, Bloom nie jest adoptowana – będąc w łonie matki miała wadę serca, która tajemniczo zniknęła po narodzinach. Aisha dodaje dwa do dwóch i stwierdza, że w takim razie tamto dziecko rzeczywiście zmarło, a na jej miejsce podrzucono Bloom, co czyniłoby z rudej Odmieńca (oryg. changeling), czyli magiczne niemowlę podmienione pod ludzkie. Nasza heroina obrusza się na tę rewelację i w sumie nie dziwota, bo widać, że ta scena wpada głównie po to, by wprowadzić fabułę na właściwy tor, sensu za wiele nie ma. W każdym razie jak nić sympatii się zawiązała, tak pęka nagle w absolutnym zniesmaczeniu i Bloom zmyka się wkurzać gdzieś w pojedynkę. Przenosimy się do Dowling, która przerywa sobie picie herbaty na zejście do tajemniczych katakumb, ale to na razie tyle tego wątku. Idziemy więc przekonać się, jak inne postacie radzą sobie z zapoznawaniem się w pierwszym tygodniu szkoły i tym razem pada na Dane’a oraz… ech, Rivena. Wzorem każdego szanującego się bad boya, Riven zaczyna demoralizować biednego pierwszoklasistę poprzez wlanie mu zawartości piersiówki do kubeczka i typową gadką „no, jak jesteś fajny, to wypijesz, a jak nie, to jesteś frajer”. Na to wszystko wpada Terra, dla której obcowanie z Rivenem to nie jest pierwsze rodeo i zaczyna opierdzielać „kolegę” za znęcanie się nad dzieciakami.

Terra: Nie słuchaj go. Wydaje mu się, że taki z niego przekozak, a tak naprawdę jest tragicznym nerdem w przebraniu.
Riven: A ty jesteś trzema osobami w przebraniu.
Dane: Dude, not cool. 

 

Riven i Dane.

 

Well, that escalated quickly! Po tym wystąpieniu Terra puszcza przemowę o tym, jak to wszyscy myślą, że mogą najeżdżać na grube laski, bo przecież są takie urocze i cieszą się z każdego przejawu zainteresowania, aż do momentu, gdy grubym laskom puszczają nerwy i wtedy każą pnączom dusić takich cwaniaczków jak Riven. W związku z tą sceną mam dwa spostrzeżenia: po pierwsze nawet będąc córką nauczyciela, nie wierzę, że Terry nie spotkałaby jakaś reprymenda za użycie mocy na uczniu z premedytacją, ale serial oczywiście nie zajmuje się takimi głupotami. Po drugie – po ponownym obejrzeniu sceny, w którym Terra mówi wszystkim widzom, że dodatkowe centymetry w talii są okej, już mnie ona tak nie razi. Głównie dlatego, że mam za sobą cały serial i wiem, że ten wątek w jakimś tam stopniu powróci jeszcze tylko raz, i już zrobi to o wiele subtelniej i lepiej, a dodatkowo nie będzie stanowił całego character developmentu Terry, więc da się przymknąć oko na jego „manifestowość”. W każdym razie konflikt kończy się uwolnieniem nieznośnego chuligana i ucieczką po uprzedniej pyskówce na wielki finał, a potem Terra przeprasza Dane’a za złe pierwsze wrażenie, ona wcale nie morduje piesków ani nie kradnie pierworodnych. Dane na to, że ha ha, ale on może ją jeszcze przebije, bo chyba będzie rzygał po jednym drinku, hilarity ensues. Przenosimy się z powrotem do Bloom, która TOTALNIE JAK BELLA SWAN W PIERWSZYM ZMIERZCHU PRZESZUKUJE INTERNET POD HASŁEM ODMIENIEC NO NIE KŁAMIĘ WAS NAPRAWDĘ ILE DOWODÓW JESZCZE POTRZEBUJECIE, po czym spogląda na zdjęcie rodziców w ramach „szlachetna tożsamości, ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie, kto cię stracił”. Na ten oryginalny zwrot fabularny wchodzi Stella i w ramach niecnej zemsty na czelności rozmawiania z jej (nie)chłopakiem podpuszcza koleżankę, że to nic złego tęsknić za domem i przypomina o swoim magicznym MacGuffinie, czyli pierścieniu Solarii umożliwiającym przejście pomiędzy wymiarami. Wy już wiecie co się dzieje i zaraz dowiaduje się też reszta Winx: Aisha szuka Bloom, by zrobić damage control po ich ostatniej rozmowie, ale w pokoju wspólnym zastaje każdego, tylko nie źródło swojego poczucia winy. Za to Musa za sprawą swoich mocy znajduje inne, czyli rozwaloną na wersalce Stella i jej yandere zapędy. Aisha reflektuje, że Musa jest czarodziejką umysłu, na co wpada Terra wiecznie chętna do wykolejenia konwersacji, aczkolwiek powaga sytuacji i grupowe „nie teraz” od koleżanek skutecznie zatrzymują tę katastrofę. Wspominam o tym wszystkim tak dokładnie, ponieważ w tej krótkie wymianie zdań dochodzi do kilku odkryć pomiędzy dziewczynami, a kulminacją tego wszystkiego jest wyznanie Terry, że ona tu była rok temu i dobrze wie, do czego jest zdolna Stella względem swoich „koleżanek”, więc wiecie, żarty się skończyły. Nasza gwiazda w końcu pęka i wyznaje, jak to pomogła Bloom wrócić do domu… wysyłając ją bezbronną za Barierę, w środek lasu, z zerową ochroną, ot, takie tam, na pewno sobie poradzi. Przenosimy się więc do głównej bohaterki, która bezpiecznie przenosi się do Gardenii (kanonicznego miejsca zamieszkania Bloom z oryginału) i kryjąc się za drzewem, dzwoni do rodziców (bo wiecie, widzi ich przez okno, tralalala). Tak nawiasem to z kontekstu rozmowy wynika, że to jest ciągle ten sam pierwszy dzień, bo matka komentuje, iż córka dzwoni do nich już drugi raz. Wspominam o tym dlatego, że serial niespecjalnie przejmuje się jasnym określaniem czasu i ta scena to pierwsza jaskółka tych problemów. W każdym razie Bloom na wskutek poznania prawdy o swoim rodowodzie podświadomie stwierdza, że jednak kocha swoją trudną matkę i pozostającego w tle ojca – tu następuje rozmowa, w której wychodzi, że kiedy córki nie ma w domu, to jej mama jest cud kobietą i karmi ją złotymi myślami o potencjale, spełnianiu marzeń, byciem kim tylko chcesz być, czasami jest trudniej, żeby było lepiej, koko jumbo i do przodu. Ogólnie sama konwersacja jest bardzo ładna, niestety ze względu na problemy z pacingiem przy niektórych wątkach, tutaj telepiemy się ze skrajności w skrajność, czyli Bloom i mamę prawie okładającymi się maczetami po jednej stronie oraz łzawe rozmowy i ciepłe podnoszenie na duchu po drugiej. Po skończonej rozmowie nasza bohaterka zahacza o swoją bazę w fabryce, gdzie też gromadziła pieczołowicie sporządzane notatki okraszone uczonym tytułem „co się ze mną do cholery dzieje”. A następnie:

Pirokineza?
Mutacje?
Supermoce?
Odporność na moce?

6 lipca – nie poparzyły mnie świeczki
7 lipca – nie poparzyła mnie kuchenka, itd. 

 

Riven i BeaTRIX.

 

Nope, ciągle nie wierzę w ten Ravenclaw. Chociaż na drugiej stronie widzimy, że Bloom szukała wytłumaczenia pojęcia ognia np. w greckiej filozofii, co w jej sytuacji tyle pomaga, że ojej. … Nie, dalej myślę, że wychodził jej Slytherin. Ale dość o tym, bo teraz będzie akcja! Bloom atakuje zom… Spalony. Znaczy, próbuje, ale dziewczyna ucieka, gubiąc przy tym pierścień Solarii, który potwór zżera czy coś. Na miejscu pojawia się Dowling powiadomiona przez Winx o niecnych zabawach Stelli (a raczej ich wyniku) i każe uczennicy uciekać, podczas gdy sama rozprawia się z niemilcem. Po drugiej stronie lustra na Bloom czekają już Aisha, Terra i Musa i po uświadomieniu sobie, że czeka nas quest z odzyskiwaniem świecidełka królewny, wyruszamy zobaczyć, cóż ona teraz porabia. No więc Stella nie ma czasu na odpowiedzialność, bo trzeba iść zastosować na Skyu taktykę zranionej łani. Dostajemy trochę więcej informacji na temat tego (nie)związku: Stella zerwała ze Skyem przed wakacjami i całe lato się do niego nie odzywała, za co chłopak ma jej nieco za złe. Ale jeszcze bardziej ma jej za złe, że zagaduje do niego dopiero w momencie, gdy ten zaczyna rozmawiać z pierwszoklasistkami i weź opanuj swoje jajniki, gurl. Stella na to, że już za późno i jej szalejące libido doprowadziło do wysłania laski na pewną śmierć, czy ona mogłaby przenocować u Skya, bo koleżanki będą złe, a ona wolałaby uniknąć ich karcących spojrzeń? Sky trochę burczy pod nosem, że Stella nie jest taka potworna, jak jej się wydaje, dobra, okej, możesz zostać. W międzyczasie Winx wracają do pokoju i Aisha uspokaja Bloom, że Dowling załatwi sprawę Spalonego na amen, więc jej rodzice będą bezpieczni. Widać oczywiście po wodnej wróżce, że czuje się poniekąd winna zaistniałej sytuacji, ale nie ma czasu na przeprosiny, bo musimy zawiązać jeszcze jeden związek przed końcem odcinka. BeaTRIX w totalnie niezaskakującym zwrocie akcji po nocnej posiadówie w bibliotece mija palącego w ciemnym zaułku Rivena i daje mu szybką lekcję na temat badboyowania, zaciągając się jego dymem. Romantyczne. Następnie przenosimy się do Terry i Musy, gdzie wreszcie wychodzi na jaw, że ta druga to empatka i poza tym to bardzo ładna scena. Relacje Terry i Musy to taki kontrast dla Aishy i Bloom, ponieważ te dwie pierwsze próbują spotkać się w połowie i obie wyciągają do siebie dłoń albo wycofują się, by zrobić sobie miejsce. Ogień i woda z kolei… cóż, może nie będą darły ze sobą kotów, ale powiedzmy, że będzie to związek cokolwiek nierówny. Dowling i Silva omawiają zaistniałą sytuację ze Spalonym. Dyrektorka złapała bestię i zamknęła w stodole przy Barierze, aby przetrzepać jej potem umysł w poszukiwaniu informacji na temat ewentualnych pobratymców. Silva uważa to za stratę czasu, ale Farah przyznaje, że Bloom jest odmieńcem, którego pozostawiono w świecie ludzi szesnaście lat temu, kiedy widziano ostatniego Spalonego i teoretycznie pozbyto się problemu. Znowu pada imię tajemniczej Rosalind, która nie dzieliła się z kolegami swoimi pomysłami, ale na ten wątek musimy jeszcze poczekać. Dzień kończy się przeglądaniem telefonów: Terra wymienia SMS-iki z Dane’em, ten udowadnia swój shit taste, dając serduszko zdjęciu Rivena, Stella tuli się do piersi śpiącego Skya (nie wiadomo, czy było cymcyrymcym, mój brat twierdzi, że nie, ale ja tam nie wiem), a Riven, katalizator wszystkich wątków młodzieżowych, szykuje się na gay arc. W międzyczasie do stodoły zagląda zakapturzona postać i pieści Spalonego prądem, by go rozjuszyć. Wstawaj śpiochu, mama BeaTRIX przybyła, by zacząć swój misterny plan!
Ufff, przebrnęliśmy przez ten pierwszy odcinek, było ciężko. A że było ciężko, to nawet nie piszę podsumowania, to sobie zrobimy może w finale, jeżeli jeszcze będzie trzeba coś dodać. Do zobaczenia w następnym odcinku!